به جنون که می رسم

از تمام تکه های زندگی ام تنها دیوانگی هایم را بر میدارم

و ناشیانه قلمم را که نه، انگشتانم را بر پوست سیاه شب می کشم

و تکه های گمشده ی طلوع زندگی ام را به تصویر می کشم

آری سخت دلم قطعه ای بهانه

برای ماندن می خواهد.